ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ Κ.Α.Π. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

ΘΕΜΑ: ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ
Πολιτική-Στρατηγική-Τακτική της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών
ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ Α΄ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ  ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ Κ.Α.Π.

Α. ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ

1. Εξάρτηση (Αμερικανοκρατία 1950-2011)
2. Σύστημα Εξουσίας= Απόστημα-Αποσύνθεση-Τέλος Ιστορικής Περιόδου
3. Βασικό αίτημα-Εθνική Ανεξαρτησία
4. Κ.Α.Π. έξω από το Σύστημα. Λύση = να φύγουν οριστικά Σύστημα και ξένοι
5. Όπλο: Πανεθνική-Παλλαϊκή Ενότητα
6. Στόχος: Επαναστατική Κυβέρνηση που με τη δύναμη ΟΛΟΥ του Λαού θα μπορέσει να πει ΟΧΙ σε όλα
7. Όλα: Δεσμεύσεις εθνικές, πολιτικές, οικονομικές, Δάνεια, Τόκο
8. Ανήκουμε στην Ελλάδα-Ισότιμες σχέσεις με Δύση-Ανατολή
9. Νέο Αμυντικό Δόγμα (Κίνα Ρωσία). Ουδετερότητα.
10. Λαϊκή Κυριαρχία, Άμεση Δημοκρατία, Πατριωτική Αναγέννηση, Νέο Πρόγραμμα με στόχο την οικονομική αυτάρκεια.

Β.  ΑΝΑΛΥΣΗ

1. ΕΞΑΡΤΗΣΗ.    2. ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Πρέπει να εξηγήσουμε αναλυτικά τις μορφές που πήρε η εξάρτηση της χώρας από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τις Τράπεζες της Ευρώπης στα τελευταία 60 χρόνια (1950-2011) με τελευταίο σταθμό την ολοκληρωτική υποταγή, εθνική, κρατική, κοινωνική στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη των Τραπεζών (ΔΝΤ-Τρόικα). Επίσης τον ρόλο του Γ. Παπανδρέου που ηθελημένα και κρυφά από τον ελληνικό λαό έχει προσχωρήσει στην κυρίαρχη διεθνή πολιτική που εμπνέεται βασικά από τις θεωρίες της Σχολής του Σικάγου (Φρήντμαν) και άλλων διεθνών αντιδραστικών Κέντρων όπως η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, Σόρος κλπ. που επιζητούν να επιβάλουν το δικό τους είδος παγκοσμιοποίησης με την εφαρμογή του δόγματος «Σοκ και Δέος».

Αυτή η τελευταία περίοδος με την αλαζονική παρουσία Εξάρτησης-Συστήματος θέτει τον ελληνικό Λαό μπροστά στο δίλημμα «Ή τώρα ή ποτέ». Που σημαίνει είτε το τέλος του διδύμου Σύστημα-Εξάρτηση είτε το τέλος του ελληνικού Λαού ως κυρίαρχου λαού με τον υποβιβασμό του σε υποτελή και τη χώρα μας έρμαιο στις αρπαχτικές δυνάμεις των ξένων μονοπωλίων, των ΗΠΑ και της Ευρώπης των Τραπεζών κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του Διεθνούς Κέντρου Εξουσίας, όπως το περιγράψαμε.

Αυτή η προκλητική στάση θίγει βαθύτατα (πέρα από την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση στην οποία μας υποβάλλουν) την εθνική μας τιμή και αξιοπρέπεια, σε βαθμό που να μην υπάρχει άλλη επιλογή για κάθε πατριώτη, υπερήφανο και ελεύθερο πολίτη από την ολόπλευρη και μετωπική σύγκρουση με τους αποδεδειγμένους εχθρούς του Έθνους και του Λαού. Θέτει σε πρώτο πλάνο το χρέος για την υπεράσπιση της Πατρίδας. Τον πατριωτισμό μας. Και μας βάζει μπροστά στο ίδιο δίλημμα: Ή τώρα ή ποτέ. Με βασικό στόχο την κατάκτηση της.

3. ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ.. Για το σκοπό αυτόν η Κ.Α.Π. βγαίνει

4. ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ με μέτωπο το Σύστημα. Γι’ αυτό θα πρέπει να εξηγήσουμε τη δομή του Συστήματος Εξουσίας με ιδιαίτερη έμφαση στην τελευταία περίοδο, κατά την οποία η Κυβέρνηση έχει χάσει την εθνική και λαϊκή νομιμοποίηση, αφού ουσιαστικά βασίζεται στο 20% του εκλογικού σώματος, γεγονός που την υποχρεώνει να κυβερνά πραξικοπηματικά, με αποφάσεις καθαρά αντισυνταγματικές, με κορυφαία την προσφυγή στο ΔΝΤ και τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες, που με την Δανειοληπτική Σύμβαση, το Μνημόνιο και την Τρόικα έχουν οδηγήσει την χώρα σε συνθήκες εθνικής υποταγής. Παράλληλα το σύνολο των πολιτικών κομμάτων που παραμένουν μέσα στο Σύστημα δεν διαθέτουν ούτε το 50% της εμπιστοσύνης του Εκλογικού Σώματος. Επομένως Κυβέρνηση και Πολιτικό Σύστημα αποτελούν μειοψηφία κάνοντας την παρουσία τους ουσιαστικά παράνομη, γεγονός που οδηγεί την πλειοψηφία των ανεξάρτητων πολιτών στην υποχρέωση να υπερασπισθούν το Έθνος, την Πατρίδα και τον Λαό. Νομιμοποιεί ιστορικά τον αγώνα τους. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε για τον σκοπό αυτόν όπλο άλλο εξόν από την

5. ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Επομένως για την Κ.Α.Π. ο πρώτος στόχος είναι να συμβάλει σ’ αυτήν την ενότητα γνωρίζοντας ότι μόνο έτσι θα μπορέσει να επιτύχει τον δεύτερο στόχο, δηλαδή την συγκρότηση και επιβολή της

6. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ που θα έχει την δύναμη να πει «Όχι σε όλα». Εδώ θα πρέπει να αναλύσουμε τη μορφή που θα έχει αυτή η Κυβέρνηση, για την οποία εμείς προετοιμάζουμε από τώρα τις θεσμικές Αλλαγές που πρέπει να γίνουν, το νέο Σύνταγμα με κέντρο την κατάκτηση της Άμεσης Δημοκρατίας, καθώς και ένα πρόγραμμα Οικονομίας και Κοινωνικής Ανάπτυξης και γενικότερα την Πατριωτική Αναγέννηση.

7. ΟΧΙ σε ΟΛΑ αφορά κυρίως τις δεσμεύσεις κάθε είδους στις οποίες υποβάλανε τη χώρα μας όλες οι ουσιαστικά εξαρτημένες Κυβερνήσεις από το 1950 έως σήμερα με κορυφαία την άφρονα αντιλαϊκή και αντεθνική πολιτική των Δανείων που οι τόκοι τους μας έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο, δεδομένου ότι είναι πια αδύνατον να τους εξοφλήσουμε εκτός από τον συνεχιζόμενο δανεισμό, δηλαδή την διαρκή αύξηση του χρέους και την πλήρη υποταγή μας για πολλές δεκαετίες στο μέλλον στους δανειστές μας, δηλαδή στα διεθνή χρηματοπιστωτικά Μονοπώλια, τα κράτη που βρίσκονται πίσω από αυτά και τη «διεθνή» των συμβούλων του Γιώργου Παπανδρέου.

Όλα αυτά τα Δάνεια, οι τόκοι και το Χρέος που έγιναν ουσιαστικά πίσω από την πλάτη του λαού, είναι τόσο πυκνά και μπερδεμένα, που είναι πια αδύνατο να λυθούν από οποιαδήποτε Κυβέρνηση που ουσιαστικά δέχεται -όπως επί 60 ολόκληρα χρόνια- την παρουσία της ξένης εξάρτησης, που σήμερα δρα με την παρουσία της Τρόικα. Γι’ αυτό τον λόγο πιστεύουμε ότι όποια Κυβέρνηση κι αν αναδειχθεί από εκλογές μέσα από το Σύστημα, κι αν ακόμα θέλει να απαλλαγεί από το απεχθές Χρέος, δεν θα έχει τη δύναμη να το κάνει, με αποτέλεσμα ή να πέσει ή να γίνει κι αυτή υπάκουο όργανο στις εντολές των ξένων, όπως συμβαίνει με τη σημερινή κυβέρνηση. Ενδεχομένως θα μπορούσε να το κάνει, εάν είχε πίσω της όχι μόνο την απλή πλειοψηφία αλλά την συντριπτική πλειοψηφία του Λαού, πράγμα που δεν μπορεί να συμβεί σήμερα από καμμιά από τις υφιστάμενες κομματικές δυνάμεις. Το ιδεώδες φυσικά θα ήταν εάν κάτω από μια θεία επιφοίτηση οι αρχηγοί των κομμάτων αποφάσιζαν να ενωθούν με στόχο την οριστική απαλλαγή μας από την ξένη εξάρτηση και τις ειδεχθείς συμφωνίες που μας έχει επιβάλει έως σήμερα. Κάτι τέτοιο όμως φαίνεται να είναι αδύνατον. Επομένως η πρωτοβουλία για τη σωτηρία της πατρίδας πέφτει στους ώμους του Λαού, που φυσικά κι αυτός σήμερα ή έστω ένα τμήμα του, ακολουθεί το δρόμο της πολυδιάσπασης των κομμάτων, ενώ το πιο μεγάλο μέρος βρίσκεται σε κατάσταση σύγχυσης είτε σε δρόμο αναζήτησης.

Εδώ στο σημείο αυτό αρχίζει ο ρόλος της Κ.Α.Π. που θα πρέπει να διαφωτίσει και να συσπειρώσει τον Λαό. Αν το πετύχουμε, τότε θα μπορέσουμε ως ελεύθερος και ανεξάρτητος Λαός να κατακτήσουμε τη μοναδική ιστορική λύση που θα μας οδηγήσει στην εθνική ανεξαρτησία και πλήρη ελευθερία, που σημαίνει ότι θα μπορέσουμε να δώσουμε ένα τέλος στη συνεχιζόμενη επί 60 χρόνια ξένη εξάρτηση, να κλείσουμε αυτό τον ιστορικό κύκλο και να οδηγήσουμε τον Λαό και το Έθνος σε μια νέα ιστορική εποχή.

Στο ερώτημα εάν θα έχουμε τη δύναμη να επιβάλουμε ως ελεύθερος λαός τη θέλησή μας μέσα στη σύγχρονη διεθνή ζούγκλα και κυρίως απέναντι στις ΗΠΑ που εξακολουθούν να μας θεωρούν σαν δικό τους φέουδο, η απάντησή μας είναι πως ΝΑΙ ΤΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, φτάνει να χαράξουμε τη διεθνή μας πολιτική με ευφυία, σύνεση και ρεαλισμό, με την επιλογή των ισορόπων σχέσεων. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής τοποθετούμε σαν μια πρώτη βασική επιλογή την εξάλειψη του δόγματος

8. ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ και την αντικατάστασή του με τη  θέση «ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ».
Που σημαίνει κατ’ αρχήν ότι θα επιβάλουμε το δικαίωμα να έχουμε ισότιμες σχέσεις ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή σύμφωνα πάντοτε με τα εθνικά μας συμφέροντα.

ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Το πρόβλημα της εξάρτησής μας από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ συνδέεται με τρία μεγάλου βεληνεκούς εθνικά προβλήματα, που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας και ο ελληνισμός: Πρώτον της Κύπρου, Δεύτερον της ΑΟΖ και Τρίτον των επικρεμάμενων εθνικών κινδύνων.

1. Κύπρος: Με την έλευση της Κυβέρνησης Παπανδρέου πολλαπλασιάστηκαν οι φόβοι για την επιβολή στη Μεγαλόνησο με τον α ή τον β τρόπο του Σχεδίου Ανάν ή κάποιας παραλλαγής του. Δεδομένου ότι ο κ. Παπανδρέου καθώς και κορυφαία στελέχη και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ υπήρξαν και είναι υπέρμαχοι αυτού του Σχεδίου. Ο δε σημερινός Υπουργός Εξωτερικών κ. Δρούτσας συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων που το συνέταξαν!
2. ΑΟΖ: Κραυγαλέα περίπτωση για την αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ να εφαρμόσουν ανεξάρτητη εθνική πολιτική επιβάλλοντας και για την Ελλάδα την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη όπως το έχουν ήδη κάνει όλες οι ενδιαφερόμενες χώρες πλην της δικής μας!
3. Αλβανία-Σκόπια-Τουρκία (Μετά τις εδαφικές βλέψεις στην Δυτική Μακεδονία και στην Ήπειρο, ήρθε να προστεθεί και η προσπάθεια για την «ανεξαρτοποίηση» της Θράκης…).

Η μεγάλη σημασία που έχουν για μας αυτά τα προβλήματα, μάς επιβάλλει να βρισκόμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση.

Οι σχέσεις μας με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ παρουσιάζουν ένα ακόμα αρνητικό σημείο εξαιρετικά κρίσιμο, γιατί συνδέεται με την εδαφική μας ακεραιότητα. Είναι το γεγονός ότι αυτές οι δύο δυνάμεις βρίσκονται πίσω από τους εθνικιστικούς κύκλους ορισμένων γειτονικών κρατών των οποίων οι επιθετικές βλέψεις περιορίζονται έως τώρα στο επίπεδο του βερμπαλισμού. Όμως οι εδαφικές τους αξιώσεις εις βάρος της πατρίδας μας πέραν του επιθετικού βερμπαλισμού αναπτύσσονται με χάρτες που χαρακτηρίζουν την Ήπειρο Αλβανική, τη Δυτική Μακεδονία Σκοπιανή και τη Θράκη Τουρκική και που διδάσκονται και προπαγανδίζονται από τα σχολεία έως τις εφημερίδες και ορισμένα κόμματα, έτσι ώστε να εμπεδώνεται σιγά-σιγά στην κοινή γνώμη ένα κλίμα ρεβανσισμού ενάντια στη χώρα μας. Δεν ανησυχούμε φυσικά γνωρίζοντας τον συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα σε κείνους και σε μας. Εκείνο όμως που πρέπει να μας ανησυχεί είναι όπως είπα η παρουσία ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, δεδομένου μάλιστα ότι έως τώρα η πολιτική τους στα Βαλκάνια υπήρξε καταστροφική, μιας και στοχεύει στη διάλυση Κρατών όπως η Γιουγκοσλαυία και στη δημιουργία μικρότερων αυτοτελών κρατών και κρατιδίων με τελευταίο «επίτευγμα» την απόσπαση από την Σερβία του Κοσόβου, το οποίο μετέβαλαν με μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές βάσεις του κόσμου. Είναι φυσικό το προηγούμενο αυτό να μας ανησυχεί. Πώς πρέπει να αντιδράσουμε ως Ανεξάρτητο Έθνος σ’ αυτή την απειλή;

Πρώτον με διεθνείς συμφωνίες που θα εγγυώνται την εδαφική μας ακεραιότητα και
Δεύτερον με την εφαρμογή ενός

9. ΝΕΟΥ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ που θα θωρακίσει τη χώρα μας και θα μας καταστήσει άτρωτους απέναντι σε κάθε επιθετική ενέργεια. Λέγοντας αμυντικό δόγμα, θα πρέπει να βάζουμε την απόλυτη αγάπη για την Πατρίδα όλων των Ελλήνων σε ισότιμη βάση με την όποια ένοπλη θωράκιση. Που σημαίνει πατριωτισμό και υψηλό φρόνημα από μέρους του κάθε Έλληνα και της κάθε Ελληνίδας.

Όμως υπάρχει και μια άλλη λύση, κατά τη γνώμη μου ιδανική, που μπορεί να επιτευχθεί, φτάνει να είμαστε έτοιμοι να την προβάλουμε όσο γίνεται πιο πειστικά, αναπτύσσοντας την αναγκαία επιχειρηματολογία: Η ουδετεροποίησή μας. Η Ελλάδα χώρα ουδέτερη.

Και άλλοτε (και συγκεκριμένα στα 1987-88) είχα ασχοληθεί με το πρόβλημα αυτό, με την πρόταση να αναδειχθούν οι Δελφοί και η Ολυμπία σε σύμβολα Ειρήνης και σε χώρους διεθνών συναντήσεων με θέμα την Ειρήνη και τον Πολιτισμό, που ανάμεσα στις άλλες δραστηριότητες μπορούσαν να γίνουν τόποι συναντήσεων των εμπολέμων και των δυνατών με σκοπό την επίλυση των διαφορών και την επίτευξη Ειρήνης. Είχα παρουσιάσει το Σχέδιο αυτό μεταξύ άλλων στους κυρίους Ανδρέα Παπανδρέου και Φρανσουά Μιτεράν, οι οποίοι το είχαν αγκαλιάσει αμέσως, σε σημείο που ήθελαν και οι δύο να είναι εισηγητές στη Διεθνή Σϋνοδο που θα οργανώναμε στους Δελφούς. Μάλιστα είχαν επιλέξει τους συνεργάτες τους κυρίους  Περικλή Νεάρχου και Ζακ Ατταλί, για να συναντηθούν προκειμένου να προετοιμάσουν το έδαφος στη Βερόνα της Ιταλίας, όπου βρισκόμουν τότε, στα 1988, διευθύνοντας τις παραστάσεις του μπαλέτου «Ζορμπάς» στα πλαίσια του τοπικού Φεστιβάλ.

Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες αυτή η μοναδική ιστορική κληρονομιά μας να χρησιμεύσει για την ανακήρυξη της Ελλάδας από τον ΟΗΕ σε χώρα Σύμβολο Ειρήνης και Πολιτισμού, σε χώρα ουδέτερη και φιλική απέναντι σε όλους του Λαούς του κόσμου. Αν το σκεφτούμε καλά, νομίζω ότι θα βρούμε ότι ο Ελληνικός Λαός από το 1821 έως σήμερα έχει δείξει ότι είναι προσηλωμένος σ’ αυτά τα δύο αγαθά, την Ειρήνη και τον Πολιτισμό, πιστεύει σ’ αυτά και σε κάθε ευκαιρία αποδεικνύει στην πράξη αυτή την αγάπη και αφοσίωσή του.

Έχοντας εξασφαλίσει με τον άλφα ή βήτα τρόπο την υπεράσπιση της εδαφικής μας ακεραιότητας και της πλήρους Εθνικής Ανεξαρτησίας, εισερχόμεθα στο κύριο στάδιο, δηλαδή στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας μέσα στη νέα Ελλάδα, όπου θα κυριαρχούν:

10. Η ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Η προοπτική αυτή απαιτεί από τον Ενωμένο Λαό που θα έχει επιβάλει την Επαναστατική Κυβέρνηση, να βρεθεί σ’ αυτή τη στιγμή έχοντας στη διάθεσή του ένα πλήρες Πρόγραμμα διακυβέρνησης, που θα βασίζεται πάνω σε επιστημονικά μελετημένα σχέδια θεσμικών αλλαγών και προγραμμάτων για όλους τους κλάδους της εθνικής ζωής.

Γι’ αυτό το τεράστιο έργο θα πρέπει να επιστρατεύσουμε γύρω απ’ αυτόν τον στόχο τους καλλίτερους επιστήμονες και διανοητές, που μαζί με τη βάση του Λαού θα επεξεργαστούν όλα τα υλικά για τη δημιουργία του Σχεδίου διακυβέρνησης που θα ανταποκρίνεται απόλυτα στα τρία βασικά μας ιδεώδη και που θα έχουν τη σφραγίδα της ελληνικότητας και των επιτευγμάτων και απαιτήσεων της εποχής μας στο υψηλότερό τους σημείο.

ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ;

Διαβάζοντας τις Πασχαλινές εφημερίδες μέτρησα δεκάδες άρθρα αφιερωμένα στην οικονομική κατάσταση της χώρας. Κοινό σημείο όλων των αρθρογράφων ήταν η διαπίστωση ότι η τραγική μας κατάσταση οφείλεται κυρίως στην ανεπάρκεια της κυβέρνησης και την ανικανότητα των κυρίων Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου.

Το ερώτημα όμως που τίθεται από κάποιον που παρατηρεί τα γεγονότα έξω από το Σύστημα, είναι μήπως η συνεχιζόμενη και αυξανόμενη βύθιση της οικονομίας, του λαού και της χώρας δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας αλλά αντιθέτως της εξαιρετικής ικανότητας των αναφερθέντων να εφαρμόζουν πιστά τις εντολές της Τρόικα για την μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα τριτοκοσμική;

Ήδη το πρώτο βήμα έγινε με την ολοκληρωτική μας υποθήκευση. Ο επόμενος στόχος φαίνεται πια καθαρά ότι είναι το γενικό μας ξεπούλημα σε τιμή ευκαιρίας.
Η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών έχει επιλέξει όχι μόνο να βγει έξω από το Σύστημα αλλά και να το πολεμήσει με όλα τα μέσα.

Απευθυνόμενος σε όλες τις Σπίθες τις καλώ να αξιοποιήσουν με κάθε τρόπο την αποκάλυψη των αληθινών προσώπων των κυβερνητικών υπευθύνων, για τους οποίους η μομφή της ανικανότητας αποτελεί, θα έλεγα, ένα χάδι ή -ακόμα χειρότερα- ουσιαστική αθώωση μπροστά στο γεγονός της συνειδητής τους επιλογής να εφαρμόζουν με εξαιρετική ικανότητα τις ξένες εντολές, αν κρίνουμε από τα ολέθρια αποτελέσματα και την πρωτοφανή παθητικότητα του ελληνικού λαού.

Όπως βλέπετε, αυτές οι δύο στάσεις απέναντι στην Κυβέρνηση είναι διαμετρικά αντίθετες. Με τη διαφορά ότι θα πρέπει να βρίσκεται κανείς εκτός και εναντίον του Συστήματος για να αποκαλύψει την αλήθεια και αυτός ο ρόλος πέφτει αποκλειστικά στις δικές μας πλάτες.

Γι’ αυτό η κάθε Σπίθα οφείλει να προβάλει την αλήθεια με κάθε τρόπο, θεωρητικά και πρακτικά, ώστε να ενημερωθεί ο Λαός μας σωστά.

Μίκης Θεοδωράκης

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ

 της Αναστασίας Βούλγαρη

Μεγάλα λόγια, βαριές κουβέντες, βαρύγδουπες  δηλώσεις περί άμεσης δημοκρατίας . Κραυγές παρωχημένων συνθημάτων, ανηλεείς  χαρακτηρισμοί,  κι ένας  δήθεν πανικός πως χάνονται τα πάντα. Κραυγές αγωνίας  προς τον Μίκη Θεοδωράκη, που όλοι τάχα λατρεύουν και θέλουν να προστατέψουν από τον κακό λύκο της «επάρατης» που παρείσφρησε στην Κίνηση και απειλεί να τη διαλύσει. Καταιγισμός κραυγαλέων κειμένων στα μπλόγκς  από διάφορους «αγωνιστές» και «υπερασπιστές» της δημοκρατίας. Ξεθάβουν τα πιο θλιβερά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας προκειμένου να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου. Η Κίνηση του Θεοδωράκη γέρνει προς τα δεξιά. Φυλαχτείτε!

Τί κρύβεται όμως πίσω από τις κραυγές; Ο φόβος. Για το καινούριο που  γεννιέται μέσα από την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών. Κι αυτό δεν είναι μόνον η αυτό-οργάνωση και η άμεση δημοκρατία. Είναι κάτι μεγαλύτερο. Είναι η ιδεολογία της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της πατριωτικής αναγέννησης. Είναι η ανατροπή, με ειρηνική επανάσταση, του εξαρτημένου από τον ξένο παράγοντα πολιτικού συστήματος, το οποίο  αναπαρήγαγε επί δεκαετίες  το ίδιο απάνθρωπο κομματικό κράτος, ώστε σήμερα να μπορέσει εύκολα να  παραδώσει, δεμένη πισθάγκωνα και φιμωμένη, την πατρίδα μας στο ΔΝΤ. Όχι μόνον για να κερδίσουν οι ολιγάρχες από τη διαχείριση του χρέους και του χάους και να υφαρπάξουν  τον ορυκτό  πλούτο της χώρας, αλλά κυρίως για να σβήσει  η Ελλάδα- Ιδέα. Κι έτσι να σβήσει το Φως από την ανθρωπότητα. Ώστε να μπορέσουν ευκολότερα οι -μάλλον ψυχικά ανισσόροποι-  ολιγάρχες να υποδουλώσουν όλους τους λαούς.

Εμείς  οι σπιθίτες έχουμε κληθεί από την ιστορία να ανατρέψουμε τα σχέδια τους. Αλλά όχι μόνον αυτό. Έχουμε κληθεί να θέσουμε τις βάσεις πάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί «ο νέος τύπος ανθρώπου». Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα. Γιατί αυτό δεν αφορά μόνον τους Έλληνες.  Ο Θεοδωράκης, γι άλλη μια φορά αφουγκράστηκε την ιστορία.  Δεν εμπνεύστηκε (όπως τόσο άστοχα γράφεται) την ιδρυτική διακήρυξη πριν τέσσερεις μήνες.   Η ιδρυτική διακήρυξη στην ουσία άρχισε να «γράφεται» πριν πολλές δεκαετίες -πάνω σε βουνά, σε ξερονήσια, μέσα σε φυλακές- από έναν ολόκληρο λαό, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης… Πίσω λοιπόν από τις κραυγές κρύβεται η αγωνία και ο φόβος του εξαρτημένου κομματικού κατεστημένου μήπως το εγχείρημα Σπίθα πετύχει. Γι αυτό  ξαμόλησε τους κομματικούς μισθοφόρους. Κοντά σ’ αυτούς  οι διάφοροι ηγεμονίσκοι βρήκαν ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τον Θεοδωράκη για να κάνουν καριέρα. Καθώς όμως δεν γνωρίζουν ούτε τη διαδρομή του ούτε την πολιτική του σκέψη,  έπεσαν στην παγίδα που του έστησαν. Τα φερέφωνα τους που ουρλιάζουν στο διαδίκτυο περί δημοκρατίας, περί «δεξιάς» και «αριστεράς» δεν είναι παρά οι σπασμωδικές κραυγές του λαβωμένου τέρατος. Εμείς δεν φοβόμαστε. Ο καιρός και η ιστορία είναι μαζί μας. Κανένας δεν μπορεί να κάνει κακό στην Κίνηση μας. Εκείνοι έχουν μηχανισμούς. Εμείς ιδεολογία, όραμα και στόχο.

Πρόσκληση!

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Γεια σας από τη Σπίθα Καλαμάτας!

Ύστερα από τις δυσκολίες που προέκυψαν στις μεγάλες, ανοιχτές συναντήσεις μας στην οργάνωση και τη διαδικαστική πλευρά αυτών των συναντήσεων, οι πρώτοι “σπίθες” συναντήθηκαν σε μικρότερο χώρο με σκοπό να δώσουν μια εκ νέου ώθηση στην κίνηση με την οργάνωση των πρώτων δράσεων της.

Έγινε λοιπόν μια προεργασία για το άνοιγμα της Σπίθας στον κόσμο της Καλαμάτας στο τέλος της βδομάδας. Στόχος είναι  η ενημέρωση των πολιτών σχετικά με τα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν όλους μας και η προσπάθεια να αναδειχτούν σημαντικές παράμετροι των προβλημάτων που έντεχνα αποσιωπούνται από τα Μ.Μ.Ε. Υπολογίζουμε να στήσουμε ένα τραπέζι στην κεντρική πλατεία την Παρασκευή και το Σάββατο 15 και 16 Απρίλη, όπου θα μοιράζεται έντυπο υλικό, θα ακουστεί μουσική, θα προβληθούν ενημερωτικά video και φυσικά θα έχει ο κόσμος την ευκαιρία να μάθει ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να πετύχουμε.

Μέχρι τότε θα συναντηθούμε ξανά την Τετάρτη 13/4 στο αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής, για να συζητηθούν οι τελευταίες λεπτομέρειες όσων έχουν ήδη δρομολογηθεί, ώστε να πάρουν την τελική τους μορφή, και να επεξεργαστούμε όποιες άλλες ιδέες προκύψουν. Συνεπώς η παρουσία και η συνδρομή όλων μας με ιδέες και προτάσεις θα βοηθήσει στην αποδοτικότερη και αποτελεσματικότερη υλοποίηση των παραπάνω. Σ’ αυτό το πνεύμα σάς επισυνάπτω δείγματα από το υλικό που έχουμε ως τώρα συζητήσει.

Επιπλέον για τη δράση αυτή θα ήταν πολύτιμος όποιος ξέρει να χειρίζεται κονσόλα ήχου, Η.Υ. συνδεδεμένο με προβολέα και πιθανόν μικροφωνική εγκατάσταση.

Ελπίζουμε ότι η κίνηση αυτή θα βρει την ανταπόκριση που θα θέλαμε όλοι μας κι ακόμα πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε να οργανωθούμε από δω και πέρα πολύ αποδοτικότερα με τη γνώση που αποκτιέται μέσα από την τριβή.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ….Η ΕΛΛΑΣ

 

 

 

 

 

 

 

Αφού τα έχουμε πει με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους, ήρθε ο καιρός να τα πούμε και με μια μαντινάδα!

Πωλείται

κράτος τρίφατσο

κτισμένο μπρος στο κύμα

Πωλείται

λόγω Δ.Ν.Τ.

Ολόκληρο ή τμήμα

Πωλείται

Κράτος όνειρο, φιλέτο, τεφαρίκι

αισχροί το βγάλαν στο σφυρί

λες και σ’ αυτούς ανήκει

Πωλείται

κράτος ένδοξο, γνωστό μες στους αιώνες

Πωλείται

το σκοτώνουνε του τόπου οι λυμεώνες

Ξέφραγο αμπέλι

Ζούμε μια παράσταση του παραλόγου. Από την μια η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να μιλά για επιτυχίες ανύπαρκτες, για έξοδο από το τούνελ με όλους τους ζωτικούς δείκτες της οικονομίας και του χρέους να επιδεινώνονται δραματικά. Από την άλλη οι ευρωκράτες και η τρόικα να ισχυρίζεται ότι όλα βαίνουν καλώς, αρκεί να επιβληθούν νέα ακόμη πιο σκληρά εισπρακτικά μέτρα και να πουλήσει η χώρα ότι έχει και δεν έχει.
Την ίδια ώρα η ελληνική κοινωνία ζει τη δική της τραγωδία. Η ανεργία έχει επίσημα ξεπεράσει το 15%. Η ανεργία των νέων ξεπερνά επίσημα το 35%. Το αδιέξοδο των μικρομεσαίων εμπόρων, επαγγελματιών και επιχειρηματιών ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Μιλάμε για αληθινή καταστροφή. Ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών στο Λιανικό Εμπόριο, χωρίς τα καύσιμα, μειώθηκε κατά 13,3% τον Ιανουάριο 2011, σε σύγκριση με τον Ιανουάριο 2010. Ο Δείκτης Όγκου στο Λιανικό Εμπόριο, χωρίς τα καύσιμα, μειώθηκε κατά 14,8% τον Ιανουάριο 2011, σε σύγκριση με τον Ιανουάριο 2010. Και μιλάμε για έναν από τους πιο προσοδοφόρους μήνες του έτους για το εμπόριο.

Click Εδώ για περισσότερα

Το κίνημα δεν χρειάζεται υποταχτικούς και υπάκουους

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Σπίθας ήταν ευθύς εξαρχής το πατριωτικό κάλεσμα που απεύθυνε προς όλο τον λαό ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένα κάλεσμα αφύπνισης και αγώνα ενάντια σ’ έναν εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό που δεν επιδιώκει απλά να καθυποτάξει τη χώρα και το λαό της με τα όπλα, αλλά να εγκαθιδρύσει έναν πολύ χειρότερο ζυγό, μια δουλοπαροικία χρέους από την οποία δεν υπάρχει διαφυγή για τις τωρινές και τις μελλοντικές γενιές. Πρόκειται για την μεγαλύτερη απειλή που γνώρισε ποτέ στην ιστορία του αυτός ο τόπος.
Τον περασμένο χρόνο ολόκληρη η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιβολής καθεστώτος κατοχής με πρόσχημα το δημόσιο χρέος. Απέναντι σ’ αυτή την πλειοψηφία, έχουμε μια κοινοβουλευτική μειοψηφία που συμπεριφέρεται λες και δεν συνέβη τίποτε σημαντικό. Κι έτσι συνεχίζουν να ασκούν αντιπολίτευση όπως και πριν. Όμως, ο λαός γνωρίζει πολύ καλά το εξής: ένα καθεστώς κατοχής δεν εξωραΐζεται, δεν βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται, δεν μεταρρυθμίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο τον λαό. Κι επομένως περίμενε εναγωνίως ένα εγερτήριο σάλπισμα, που μόνο ο Μίκης, με όλο το ιστορικό φορτίο που φέρει το όνομά του, οι αγώνες του και η πορεία του, τόλμησε να επιχειρήσει. Έβαλε τη σπίθα, όπως είπε ο ίδιος και χιλιάδες αγωνιστές, δημοκράτες, προοδευτικοί, πατριώτες ανταποκρίθηκαν.
Όπως ήταν φυσικό το πρώτο ζήτημα που απασχόλησε την συγκρότηση της Σπίθας ήταν το οργανωτικό. Με ποιον τρόπο θα μπορούσε η Σπίθα να μετατραπεί σε οργάνωση ανοιχτή σε όλες τις μάχιμες δυνάμεις του λαού, να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να βοηθήσει στην συγκρότηση εκείνου του παλλαϊκού μετώπου που θα μπορούσε να ανατρέψει το σημερινό καθεστώς; Ο ίδιος ο Μίκης είχε από την ιδρυτική της 1ης Δεκέμβρη ρίξει τις ιδέες της αυτοοργάνωσης και της άμεσης δημοκρατίας. Οι ιδέες αυτές μίλησαν σε πολλές καρδιές. Δεν ήταν όμως όλοι έτοιμοι να επενδύσουν στην πρωτοβουλία, στην αυτενέργεια, στην ελευθερία της ζύμωσης και της δράσης που πρέπει να έχει μια αυθεντικά λαϊκή οργάνωση, όπως ήταν εξυπαρχής η Σπίθα.
Δυστυχώς υπήρξαν αντιλήψεις που εύκολα διολίσθησαν σε λογικές και πρακτικές εντελώς ξεπερασμένες και αντιδραστικές. Η σπίθα που θέλησε να ανάψει ο Μίκης έγινε στα χέρια τους ένα είδος άγιου λείψανου που περιφερόταν από εκκλησίασμα σε εκκλησίασμα για να το προσκυνήσουν οι πιστοί. Η αυτοοργάνωση και η άμεση δημοκρατία μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Προείχαν οι εντολές, οι ντιρεκτίβες και η πειθαρχία σ’ αυτές. Το όνομα ενός αγωνιστή σαν τον Μίκη έγινε λατρευτικό αντικείμενο. Η υποταγή και η τυφλή υπακοή στην θέληση του Μίκη, όπως την εξέφραζαν οι «αντ’ αυτού», έγινε η ύψιστη αρετή. Έτσι είχαμε μια άκομψη προσπάθεια να μεταμορφωθούν οι Σπίθες, να εξοβελιστούν οι πιο ατίθασοι και οι πιο ανυπάκουοι, ώστε να μείνουν μόνο οι πιστοί και υπάκουοι. Είχαμε το φαινόμενο να σβήνουν, ή να διαλύονται μαζικές Σπίθες με δράση και άποψη, να προβοκάρονται, ακόμη και να προπηλακίζονται μη αρεστές Σπίθες και Σπιθιστές με σκοπό να αποχωρήσουν, προκειμένου να φυτρώσουν στη θέση τους αδύναμες, μικρές Σπίθες, τις περισσότερες φορές καθ’ υπόδειξη ή με ενέργειες συγκεκριμένων ομάδων ή ατόμων οι οποίοι επιλέγουν ποιοι θα συμμετάσχουν σ’ αυτές με βασικό κριτήριο το ποιος πειθαρχεί στις εντολές άνωθεν, ποιος είναι πιστός στον «Οδηγητή του Κινήματος» και στους ex officio εκπροσώπους του επί της γης.
Φτάσαμε στο σημείο να εξυμνείται ένα μοντέλο οργάνωσης που ερχόταν από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας. Φτάσαμε στο σημείο να συζητά η Σπίθα ένα πρότυπο οργανωμένης δράσης που θα μπορούσε εύκολα να συνοψιστεί στα παρακάτω λόγια: «Δεν είναι μολοντούτο απαραίτητο ο καθένας απ’ αυτούς που αγωνίζονται για την θεωρία να ξέρει απόλυτα, ούτε να γνωρίζει με λεπτομέρειες κάθε μια από τις σκέψεις του αρχηγού του κινήματος. Το βασικό είναι να καλλιεργηθεί και ν’ αναπτυχθεί σύμφωνα με ορισμένες ουσιαστικές αρχές της θεωρίας, λίγες ας είναι, μα οπωσδήποτε πρωταρχικές. Ακόμη κι αν δεν καταλάβει τελείως αυτές τις αρχές, είναι αρκετό να πεισθεί για την αναγκαιότητα της νίκης της θεωρίας και του κόμματός του. Ο στρατιώτης δεν είναι ανάγκη να ξέρει τα σχέδια των επιτελαρχών. Πρέπει λοιπόν να τον κρατήσουμε στα πλαίσια μιας αυστηρής πειθαρχίας και να του εμφυσήσουμε την πεποίθηση ότι τα αίτια της θεωρίας είναι δίκαια κι ότι για να επικρατήσει χρειάζεται να αναλωθεί ολόκληρος… Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μ’ έναν στρατό όπου όλοι οι στρατιώτες του θάταν στρατηγοί, προικισμένοι με ανώτερες ικανότητες; Ή τι χρησιμότητα θα είχαν για ένα κόμμα τα μέλη του, αν όλα ήταν «εξέχουσες» προσωπικότητες; Όχι, μας χρειάζονται απλοί στρατιώτες γιατί δίχως αυτούς δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε εσωτερική πειθαρχία. Μια «οργάνωση» απ’ την ίδια της τη φύση, δεν θα μπορέσει να υπάρξει παρά μόνο με μια ανώτατη διοίκηση από μορφωμένους και με την πλατειά μάζα πίσω της που θα την καθοδηγεί περισσότερο το συναίσθημα.»
Μπορεί το παραπάνω απόσπασμα να το έγραψε ο Χίτλερ το 1928 και να αποτυπώνει την οργανωτική φιλοσοφία του ναζισμού, αυτό όμως δεν απέτρεψε ορισμένους από το να επαναφέρουν την ίδια λογική στα οργανωτικά τους σχέδια για την Σπίθα. Μόνο που αυτή την φορά τα εμφάνισαν ως θέληση του «Οδηγητή του Κινήματος» όπου όλοι οι άλλοι έπρεπε να πειθαρχήσουν.
Η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη για το Οργανωτικό (1/4) αποδεικνύει ότι τα αγωνιστικά αντανακλαστικά που έχει οικοδομήσει κάποιος σε μια ολόκληρη ζωή γεμάτη αγώνες για τη δημοκρατία, για την λαοκρατία και για τη λευτεριά της Ελλάδας, δεν ατονούν με το πέρασμα του χρόνου. Η Σπίθα αν θέλει πραγματικά να συμβάλει καθοριστικά στη δημιουργία ενός αυθεντικού παλλαϊκού μετώπου, συνεχιστή των καλύτερων παραδόσεων της Φιλικής Εταιρείας και άξιο διάδοχο του ηρωικού ΕΑΜ, δεν έχει ανάγκη υποταχτικούς και υπάκουους. Δεν χρειάζεται ανθρώπους που πνίγουν την νοημοσύνη τους στο συναίσθημα, που αντί να σκέφτονται ελεύθερα ως αυτόφωτες προσωπικότητες ξέρουν μόνο να πειθαρχούν σε εντολές. Δεν μπορούν τέτοιοι άνθρωποι να σηκώσουν το βάρος ενός αγώνα ενάντια στην καταπίεση και στον εξανδραποδισμό της χώρας. Δεν μπορούν να κάνουν πράξη τα υψηλότερα ιδανικά από τα οποία μπορεί να εμπνευστεί ο λαός αυτής της χώρας.
Άνθρωποι σαν τον Μίκη και τη γενιά του το ξέρουν αυτό πολύ καλά. Το έμαθαν στην πράξη στις πόλεις και τα χωριά με το όπλο στο χέρι, στις φυλακές, στις εξορίες, στα απάνθρωπα βασανιστήρια επί δεκαετίες. Όποιος νόμιζε ότι τέτοιοι άνθρωποι, που στη ζωή τους «δέθηκαν με το ατσάλι» θα μπορούσαν να κολακευθούν με την αναγωγή τους σε Οδηγητές, ή αυτεξούσιους Ηγέτες που απαιτούν υποταγή, γελάστηκε οικτρά. Μόνο ανυπόταχτοι άνθρωποι μπορούν να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου αγώνα. Μόνο όσων η συνείδηση δεν μπορεί να «συμμορφωθεί προς τας άνωθεν υποδείξεις». Μόνο ελεύθερες προσωπικότητες που δεν φοβούνται την ανοιχτή ζύμωση, την αναμέτρηση στο πεδίο των επιχειρημάτων και των ιδεών, μπορούν να βγουν μπροστά προτάσσοντας το συμφέρον του λαού. Και μόνο τέτοιες προσωπικότητες μπορούν να παράγουν μια νέου τύπου πειθαρχία, την πειθαρχία που επιβάλει η συνείδηση και ο σκοπός του αγώνα
Η Σπίθα ξεκίνησε μ’ αυτή τη λογική. Επιχειρούσε ευθύς εξαρχής μια νέα μορφή οργάνωσης, όπου όλοι μπορούν να είναι επιτελάρχες, όλοι στρατηγοί και όλοι προικισμένοι με ανώτερες ικανότητες. Όλοι μπορούν να είναι εξέχουσες προσωπικότητες, όχι με τις πλάτες ενός μηχανισμού, ούτε ελέω Υψίστου, αλλά με βάση την πραγματική συνεισφορά τους στη συλλογική σκέψη και πράξη.
Ξεκινάμε λοιπόν από την αρχή. Ξεκινάμε από την ιδρυτική αφετηρία της Σπίθας. Ξεκινάμε να οικοδομούμε μια οργάνωση δίχως Αρχηγούς και Οδηγητές, αλλά με ανεξάρτητους και ελεύθερους ανθρώπους που δοκιμάζονται στην συλλογική δράση στη βάση κοινών αρχών και στόχων. Μια οργάνωση όπου όλοι είναι συνδιαμορφωτές της ιδεολογίας και της πολιτικής της μέσα από την πιο ελεύθερη και ανοιχτή ζύμωση με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας στη βάση.
Σε μια τέτοια οργάνωση η ηγεσία κατακτάται και δεν διορίζεται, ούτε χρίζεται. Δεν αποτελεί προνόμιο, αλλά απόδειξη της θεωρητικής και πρακτικής συμβολής της μέσα από ελεύθερες, ανοιχτές και πλήρως δημοκρατικές διαδικασίες, όπου συμμετέχουν όλοι με την ίδια βαρύτητα και ρόλο. Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε μια οργάνωση ελεύθερα σκεπτόμενων αγωνιστών οι οποίοι καθοδηγούνται από τη συνείδηση και τη γνώμη τους, χωρίς να γίνονται υποχείρια κανενός, ούτε να υποτάσσονται στο τυφλό συναίσθημα. Μόνο έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε μια οργανωμένη δύναμη που να είναι ικανή να φέρει σε πέρας το τιτάνιο έργο της ανατροπής του σημερινού καθεστώτος και της αναγέννησης της χώρας, όπου για πρώτη φορά ο λαός, ο εργαζόμενος λαός και όχι όσοι ζουν από τον μόχθο και το αίμα του, θα γίνει αληθινά αφέντης στον τόπο του.

Δημήτρης Καζάκης

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ

: Όταν το ΔΝΤ «επισκέπτεται» μία χώρα, η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, σε σχέση με τη φυσική καταστροφή που θα προκαλούσε ένας βομβαρδισμός εκ μέρους του ΝΑΤΟ – το αποτέλεσμα για τη χώρα «υποδοχής» του, είναι σχετικά το ίδιο: η απόλυτη καταστροφή της.

Είναι πραγματικά απίστευτο, δεν είναι εύκολο δηλαδή να κατανοήσει κανείς το πώς κατάφερε η Πολιτική μίας τόσο πλούσιας χώρας, όπως η Ελλάδα, να την οδηγήσει στην αδυναμία πληρωμών των οφειλών της – από εκεί, αμέσως μετά, χωρίς ουσιαστικά την παραμικρή προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης δανεισμού (την οποία μόνοι μας προκαλέσαμε), στα νύχια του ΔΝΤ. Πόσο μάλλον όταν η «διαχείριση» του ελάχιστου συγκριτικά συνολικού χρέους της, δημοσίου και ιδιωτικού, ήταν κάτι παραπάνω από εφικτή – όπως έχει πρόσφατα επισημάνει ακόμη και η τράπεζα των τραπεζών.

Είναι εμφανές λοιπόν ότι, η Ελλάδα έχει, από δεκαετίες τώρα, ένα τεράστιο «έλλειμμα διακυβέρνησης», το οποίο δεν περιορίζεται στα στενά πλαίσια της εκάστοτε ηγετικής της ομάδας. Για παράδειγμα, η Εθνική Τράπεζα, όπως πολλές άλλες εταιρείες και χώρες, ανεξάρτητα από τον όποιο διευθύνοντα σύμβουλο της, επιτυγχάνει συνήθως τα καλύτερα αποτελέσματα – συγκριτικά με τα υπόλοιπα Ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Αυτό οφείλεται προφανώς στο υγιές ευρύτερο στελεχιακό δυναμικό της, το οποίο λειτουργεί από μόνο του εξαιρετικά επιτυχημένα. Δυστυχώς, εδώ ακριβώς αποτυγχάνει διαχρονικά η χώρα μας, η οποία, κατά τα φαινόμενα, δεν διαθέτει ανάλογο «κρατικό μηχανισμό» – γεγονός που μας οδηγεί στο «οδυνηρό συμπέρασμα» ότι, μόνο η «δημιουργική καταστροφή» του υφιστάμενου μηχανισμού, ενδεχομένως με τη βοήθεια της «χρεοκοπίας», θα μπορούσε να «επιφέρει» την απαιτούμενη αλλαγή του.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Σταράτες Κουβέντες!

Σκληρές αληθινές συγκλονιστικές και σταράτες κουβέντες από τον Μίκη Θεοδωράκη στην εκπομπή Καλημέρα Ελλάδα του ΑΝΤ1.

Δείτε και τα τρία συγκλονιστικά βίντεο

ΛΑΜΠΡΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ ΣΠΙΘΙΣΤΕΣ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΡΑΥΝΟ ΣΤΗ ΣΠΙΘΑ…

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

Το 1963, ένας θάνατος, αυτός του Γρηγόρη Λαμπράκη, στάθηκε αφορμή για να ιδρύσει ο Μίκης Θεοδωράκης το μεγαλειώδες Κίνημα, Δημοκρατική Κίνηση Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης, μετέπειτα Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη (ΔΝΛ). Το 2010, ξανά ο Μίκης Θεοδωράκης, με αφορμή την αποφυγή ενός ακόμη θανάτου, αυτού της Ελλάδας, ίδρυσε το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών με συμβολικό όνομα Σπίθα. Έμβλημα των "Λαμπράκηδων", ο Κεραυνός (Ζ), ενώ των Σπιθιστών, η Φλόγα. Δύο κινήματα με διαφορά 47 χρόνων και με κοινό παρανομαστή τον μεγαλύτερο Έλληνα, Μίκη Θεοδωράκη…

"Όνειρα που αγκάλιαζαν όλα τα προβλήματα"

Ο ίδιος ο Μίκης, είχε δηλώσει αναφερόμενος στο Κίνημα της Νεολαίας Λαμπράκη: «Θυμάμαι πρόσωπα, συνεδριάσεις, περιοδείες, διαδηλώσεις, αποφάσεις. Θυμάμαι προ παντός τα χωριά της Ηπείρου, της Μυτιλήνης, του Αγρινίου και του Θεσσαλικού Κάμπου, με κείνα τα μεγάλα μάτια των παιδιών, τα γεμάτα ερωτηματικά και τα γεμάτα ελπίδα. Θυμάμαι τις λέσχες μας σε ετοιμόρροπα σπίτια και σε στάβλους που κάποτε τις τίναζαν οι παρακρατικοί στον αέρα και ‘μείς εξορμούσαμε με τα δώρα μας διασχίζοντας κάμπους και βουνά. Θυμάμαι τους έφιππους Λαμπράκηδες στα καπνοχώρια της Αιτωλοακαρνανίας να κρατούν κλαδιά και να τρέχουν περήφανοι στο πλευρό μας. Είναι τότε που είπα στον Τάκη Μπενά "μοιάζουμε σαν να είμαστε πλασιέ ονείρων". Δεν πουλούσαμε όμως όνειρα. Γιατί ξέραμε επίσης πώς να οδηγήσουμε τη νεολαία, ώστε τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα. Για να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση, καθώς λέει και ο ποιητής. Ονειρα που αγκάλιαζαν όλα τα προβλήματα, από αυτά του χωριού και της γειτονιάς έως τα προβλήματα όλου του λαού και της πατρίδας, όλου του κόσμου! Και το πιο σπουδαίο, συνδέσαμε άρρηκτα τον αγώνα για τη ζωή με τη μόρφωση και τον πολιτισμό. Νομίζω ότι για πρώτη φορά στην ιστορία των λαϊκών κινημάτων όλου του κόσμου συνδέσαμε στην πράξη την πολιτική με την πολιτιστική αλλαγή… Αυτά κάναμε τότε και για αυτά είμαι όσο κανείς άλλος υπερήφανος»

Με τη σειρά του, ο Μπάμπης Κοβάνης (γραμματέας της ΔΝΛ Αθήνας την περίοδο 1965-1966 ), δηλώνει: "Τα μηνύματα της ΔΝΛ είναι πάντα επίκαιρα. Η ΔΝΛ ήταν ένα πολυδιάστατο κίνημα, ένα μεγάλο σχολείο, έδωσε τη δυνατότητα της ουσιαστικής συμμετοχής και της συλλογικής δράσης -ιδιαίτερα αναγκαία σήμερα- σε νέους, αγόρια και κορίτσια, να έχουν γνώμη για τα προβλήματά τους και να στοχάζονται για το μέλλον του τόπου." (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 12/02/2005)

Ένα άλλο μέλος της ΔΝΛ, ο Γιάννης Καούνης, τονίζει: "Οι Λαμπράκηδες απόκτησαν συνείδηση της εποχής τους μέσα από τη γνώση των προβλημάτων της πατρίδας τους, την υπανάπτυξη, το συγκεντρωτικό κράτος, το παράνομο παρακράτος που έλεγχε σημαντικούς μηχανισμούς εξουσίας, τη φτώχεια και την αμορφωσιά. Είδαν το θέμα της παιδείας ως προνομιακό πεδίο για την ανάπτυξη των αγώνων τους. Με συντεταγμένη δράση στους φοιτητικούς, μαθητικούς και πολιτιστικούς συλλόγους και με κέφι και ορμή στα κινήματα του δρόμου έδωσαν ενέργεια και παλμό και διαμόρφωσαν κλίμα αναγεννητικό. "

Από τον Κεραυνό στη Σπίθα…

Διαβάζοντας τα παραπάνω, δε είναι δύσκολο για κάποιον να συνειδητοποιήσει τις ομοιότητες της εποχής των Λαμπράκηδων, με την εποχή των Σπιθιστών.
Τότε, το κράτος του βασιλιά και των Αμερικανών. Τώρα, το κράτος του "γυμνού βασιλιά" και των Αμερικανών! Τότε, το χαμηλό επίπεδο παιδείας. Τώρα, παιδεία χωρίς καν επίπεδο! Τότε η φτώχια. Τώρα η φτώχια, η ανεργία και τα χρέη! Τότε, λαϊκή απαίτηση η Δημοκρατία. Τώρα, ποιός θα το πίστευε τότε, λαϊκή απαίτηση η Δημοκρατία!

Ας πάμε όμως και στις διαφορές…
Τότε ο Μίκης μελωποιούσε τον Γιάννη Ρίτσο, τον Γιώργο Σεφέρη, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, τον Νίκο Γκάτσο κ.α. Τώρα, ο Μίκης προτρέπει τους νέους συνθέτες να πράξουν το ίδιο…η απήχηση της προτροπής του, γνωστή! Τότε, ο πόλεμος του Βιετνάμ και η παγκόσμια λαϊκή κατακραυγή κατά των Αμερικανών. Τώρα, τα Μ.Μ.Ε. έχουν προκαλέσει …ανοσία στη θέα των πολέμων, στους τηλεθεατές! Τότε, η προπαγάνδα των λιγοστών εφημερίδων και των πολιτικών. Τώρα, η παγκόσμια προπαγάνδα προς κάθε κατεύθυνση! Τότε, ένας λαός που περίμενε τον "σπινθήρα" για να "αρπάξει" φωτιά και να ξεσηκωθεί. Τώρα, ένας λαός που βλέπει τον σπινθήρα και καθισμένος στον καναπέ του τον φυσά για να σβήσει! Τότε, ένα κύμα καλλιτεχνών, έτοιμο να εμπνεύσει και να ξεσηκώσει. Τώρα, καλλιτέχνες που τους παρέσυρε το ρέμα (μάνα μου δεν είναι ψέμα!).

Η Σπίθα που καταΚεραυνώνει

Με τις ομοιότητες να μας γεμίζουν ευθύνη και τις διαφορές να μας γεμίζουν ντροπή, όλοι εμείς που ακολουθούμε πιστά τον Μίκη Θεοδωράκη στο "πρωτόγνωρο πείραμά" του, τη Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών "ΣΠΙΘΑ", οφείλουμε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας πολύ τυχερούς που μας δίδεται μία τέτοια ευκαιρία. Η ευκαιρία να προσπαθήσουμε να "λάμψει" ο ελληνικός λαός, μέσα στο σκοτάδι που τον έχουν ρίξει. Η ευκαιρία να δώσουμε ποιότητα στη ζωή μας, προσπαθώντας να την αλλάξουμε. Η ευκαιρία να φτιάξουμε τις δικές μας "πολιτισμικές λέσχες" με τις Σπίθες μας. Η ευκαιρία να επαναφέρουμε στη μνήμη των συμπολιτών μας αξίες και ιδανικά, που έχουν ξεχάσει. Η ευκαιρία να επαναφέρουμε στη μνήμη των συμπολιτών μας τις αξίες και τα ιδανικά που εκφράζει η προσωπικότητα του Μίκη Θεοδωράκη! Η ευκαιρία να προσφέρουμε στα παιδιά μας τα δώρα που πραγματικά χρειάζονται…

Ας αδράξουμε την ευκαιρία λοιπόν και ας αισθανθούμε υπέροχα κάνοντάς το. Ας αισθανθούμε υπέροχα "πολεμώντας" στο πλευρό του Μίκη Θεοδωράκη και των υπολοίπων Σπιθιστών.

Ας νιώσουμε Λαμπράκηδες του 2010. Ας γίνουμε οι Σπιθιστές του 1963…